Ja bym jednak rozróżnił dwa państwa, a mianowicie:

państwo rosyjskie oraz państwo sowieckie.

A tu jest nowa wersja "unowoczesnionego" pierwotnego pomnika kostromskiego. Mamy zupełne oddzielenie dwu narracji -nie ma połącznia car- Susanin.

https://ria.ru/20130222/924245279.html

Własnie mowię o podwójnym fałszowaniu historii - za cara i za sowieta....

Wspomniany przez Ciebie Tygodnik Petersburski nr 69, jak najbardziej z września (ten sierpień to pomyłka).


Historia tego Iwana to jednak fejk. O czym można przeczytać w Tygodniku Wielkopolskim nr 19 z 10 maja 1873 (akapit o Kostomarowie):


i w Czasie Nr 226 (2 października 1878) w części literacko-artystycznej (na dole strony):


Iwan wykorzystywany był propagandowo, np. tu w Wilenskim Wiestniku / Kuryerze Wileńskim Nr 54 (z 18 maja 1863), z powodu powstania, włościanie napisali wiernopoddańczy list do Najjaśniejszego Pana, co ten kazał wydrukować i włościanom podziękować:


 

Rzeczywiście nr 69 Tygodnika Petersburskiego ma błąd numeru druku  -" formalnie: Tygodnik Petersburski. Gazeta  Urzędowa Królestwa Polskiego, nr 69   z 6/18 sierpnia 1835 [błąd  numeru druku], s. 393. -zdaje się że to powinno być nr 63.

Kolejny  numer tegoż Tygodnika, gdzi e o tym pisze to: Tygodnik Petersburski. Gazeta  Urzędowa Królestwa Polskiego, nr 64 z  20 sierpnia /1 września 1835.

No ale to szczegóły - ktoś chyba pomieszał numerację.

Z tymi pomyłkami to w tym linkowanym numerze pomylono miesiąc, bo są tam wcześniej wymienione daty zdarzeń, które nie mogły wydarzyć się z datą wcześniejszą;

co do propagandy, to jak tylko w Polsce pojawiały się jakieś ruchawki 1863, 1905, zamach na cara 1866, to zaraz pojawiały się wiernopoddańcze teksty w prasie, a nie trafiłem na ani jedno opracowanie historyczne;

jest jeszcze antysemickie pisemko Susanin, koń, parostatek, opera Życie za cara Glinki, której tytuł zamieniono na Iwan Susanin.

Czasami Susaninowi towarzyszą Minin i Pożarski, do kompletu. Im też pomnik wystawiono i nakręcono film.

Drogi Panie. Pomyłka drukujących (nie moja)  jelsi była - ludzka rzecz, ale z całą pewnością nie dotyczy tego co pisałem, bo informacje o pomysle budowy pomnika Susanina  BEZ WATPIENIA dobrze onakowanym  numerze  Tygodnika Petersburskiego ,  nr 64 z  20 sierpnia /1 września 1835, s. 371.,   a zatem z przełomu sierpnia i września 1835.  Sama zaś zgoda  carska na wybudowanie pomnika Susanina w Kostromie miala miejsce już 8/20 czerwca 1835 roku. Znająjąc jako tako sposób funkcjonowania adminitraci carsskiej, trudno sobie wyobrazić aby utryzmywali to w tajemnicy kilka kolejnych miesięcy. Zatem  niezaleznie od tego czemu ma słuzyć owo "indagowanie"-możliwiego - błędu drukarskiego - nie zmienia w niczym kompletnie istoty zagadnienia.

Co do autentycznsci Susanina, no prosze wybaczyc ale gramoty carskie z okresu (jak np ta z 30 stycznia / 11 lutego 1633 roku, kiedy to  car Michaił Fiodorowicz, przywilejem nadał córce Susanina, Antonidzie, pustkowia Korobowa  -tw. drugie nadanie) nie były przecież pisane w prożnię. To była bez najmniejszego wątpienia autentyczna postać.

Ja nie mam pretensji o tę datę. Dla porządku zwróciłem na to uwagę, tylko tyle. O nic się nie spieram.

Jeśli miałbym się już czegoś czepiać to tego fragmentu: na kostromski „Komitet do Ustanowienia Pomnika Susaninowi” nałożono obowiązek donoszenia do petersburskiego ministerstwa spraw wewnętrznych o danych ofiarodawców i o konkretnych kwotach wnoszonych przez nich darowizn, ponieważ to donoszenie to była zwyczajna praktyka (na pewno do I wojny światowej): kiedy zbierano darowizny na jakiś cel, w prasie publikowano wszystkich ofiarodawców z imienia i nazwiska oraz z podaną wysokością wpłacanej kwoty (na pomnik Mickiewicza także). Tu zobowiązano MSW pewnie ze względu na rangę i zaangażowanie w sprawę samego cara, więc trzeba było to podnieść na wyższy szczebel. Wyznaczono też osobny komitet. Nie dopatrywałbym się w tym donoszeniu jakiegoś nadzwyczajnego, znanego nam już z czasów sowieckich donosicielstwa, itp. Gazety informowały także o tym, kto się zatrzymał i w jakim hotelu.

Co do tych gramot, to chętnie przeczytam. Poproszę o jakiś link. Raz posiane ziarno w tej pierwszej gramocie z 1619 mogło dać dalsze konsekwencje (wg mnie, mające potwierdzać tę legendę), i stąd te następne — z 1633, 1644 itd.
Nic o tym człowieku konkretnie nie wiadomo, rosyjska wiki zwraca uwagę na to, że to przykład na nowożytną legendę, i że nie był to zwykły chłop a wotczinyj starost, czyli ktoś, kto dysponował rodową, dziedziczną własnością ziemską.

Rosjanie przytaczają także Pamiętniki Samuela Maskiewicza i podobne, opisane przez niego, zdarzenie z 1612 roku (cytuję z Pamiętników a nie z wiki):
Trafiliśmy chłopa starego we wsi Wiszeńce, i wzięliśmy go żywo dla prowadzenia drogi, abyśmy do Wołoku nie zabłądzili. Ten prowadząc nas mimo Wołok, w mili kedy nieprzyjciel potężny był, a w nocy umyślnie do Wołoku się z nami obrócił, i już niebyliśmy od niego na wiorstę, ale na szczęście nasze Rucki, co na Ruzie, z Rotą swoją leżąc kozacką, w mil 4 od Wołoku mieszkał, i przeprowadziwszy Towarzystwo z stolicy do Hetmana posłane, pod same ściany Wołoku wracał się nazad, i trafił się z nami; wrócił nas żeśmy sami w ręce nieprzyjacielowi trochę nie weszli. Wziętoć szyję chłopowi, ale strachu nikt nie nagrodzi.

Co wyglądało trochę śmiesznie? 

Nic nie sugeruję, piszę jedynie jakie były zwyczaje, żeby nie wyczytano z tego komunikatu czegoś, czego tam nie ma.

Nie doczytałem jakoś tych 2 poprzednich argumentacji, więc rozumiem, że muszę zadowolić się obecnym stanem wiedzy Rosjan. Czyżby pojawiły się jakieś nowe gramoty? 

 

Coś w tych rosyjskich pomnikach jest takiego, że człowiek nie chce, a by je zburzył....