Chyba każda epoka ma trubadurów ?

;)

Tak, tak. Zamiast przyjąć tabakiery powinni rzucić się osobiście na kozackie roty paskiewiczowskie. Najlepiej uzbrojeni w swoje muzyczne instrumenty. Fortepian mógłby robić za czołg, a skrzypce chyba za szabelkę.

Ale dlaczego tak  jest?

Kto młodzież nieuzbrojoną, nie wyposażoną, bez doświadczonych dowódców  gnał do kolejnych "powstań", po to aby wybić jej parę pokoleń, a ich rodzinom skonfiskować majątki  i tym sposobem zapewnić sobie spokój na dziesięciolecia? Chocby np.  wszczynając bunt w środku mroźnej zimy, gdy nawet w lasach nie było jak się ukryć (powstanie 1863).

To była rodzina "inwestująca długofalowo". W Paryżu dopiero co zmarł był Fryderyk Chopin, który w wieku lat 8 "podarował" carowej Marii Fiodorownie (druga żona cara Pawła I) - dwa tańce polskie. Był rok 1818. "Zaniebawem" bo już w 1825 dał koncert w kościele ewangelickim w Warszawie dla cara Aleksandra I. Dostał "drogi pierścień z brylantami".  Otrzymał propozycję stałej posady jako "nadworny kompozytor carski" ale podziękował. Chopin zmarł w 1849 daleko w Paryżu i "zwolniło się miejsce" dla geniuszy muzycznych znad Wisły.
Więc  "bracia Wieniawskie" synowie Wolffa Helmana czyli Rufe Tobiasa Pietruszki  na zaproszenie carskie poszli drogą kariery: Henryk w 1960 dostał stałą posadę "pierwszego skrzypka  dworu  carskiego" i solisty Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego a Józef w latach 1866-1869 był profesorem Konserwatorium Moskiewskiego.
"Nieistnienie Polski" zapowiadało się na długie lata (a może na zawsze) i jakoś trzeba było się urządzać.  Popularność braci spowodowała  gigantyczną modę w rodzinach żydowskich na przymuszanie czteroletnich malców do grania na skrzypeczkach. Albo na fortepiano. Od Odessy  do Podola.  Wirtuozów było zatrzęsienie.

ja tam bym poezji prowansaldzkiej do tekstu hymnu Lwowa jednak nie porównywał

Chyba jednak jest róznica pomiędzy (sprowokowaną czy nie, ale już faktycznie mająa miejsce) walką z zabrocą a tworzeniem wirtuozowskich wariacji na temat hymnu carskiego. Nikt  zresztą w tej notce nic nie pisał o żadnych powstaniach.

Polska istniała jako królestwo w ramach Imperium Rosyjskiego, podobnie jak wiele innych królestw tudzież księstw. Gdy zaczęła stanowić ważny ośrodek gospodarczy w ramach tego imperium, ktoś postanowił  'wsadzic  kij w szprychy" rosnącej roli gospodarczej tego imperium, a przy okazji terenów polskich znajdujących się w jego władaniu. Stąd pomysł "powstania styczniowego". Dodam, iz Ochrana Jego Wyskosci Imperatra  była spenetrowana przez agentów dworu pruskiego, a także  rezydentów "mocarstwa anonimowego" futrowanych  głównie funduszami z   Londynu. Jedyną troską  Prus jak i Anglii było permanentnie skłocanie Polski z Rosją. Stamtąd pociągano oni za sznurki  podobnych prowokacji.

 Oczywiście , istnieje taka różnica. Moim  zdaniem  na korzyść tworzenia  wariacji na temat wspomnianego hymnu.

Warto tu przypomnieć, że uczył Hernryka światowej sławy skrzypek Karol Lipiński. Zamilczany na amen. W swoim pokoleniu uważany za lepszego od Paganiniego- odbyli kilka wspólnych koncertów.

Tak jest. Dlatego trubadurów napisałem pochyło. Poza tym niemożliwym jest wypowiedzieć tekst instrumentami muzycznymi (pomijam te elektroniczne szajby).

To miała być odpowiedź do Arte

"Popularność braci spowodowała  gigantyczną modę w rodzinach żydowskich na przymuszanie czteroletnich malców do grania na skrzypeczkach. Albo na fortepiano. Od Odessy  do Podola.  Wirtuozów było zatrzęsienie".

I jaki z tego morał? Że w środowiskach żydowskich uważano lub pod wpływem popularności braci W. zaczęto uważać talent i ciężką pracę za najpewniejszą drogę do społecznej kariery, a kształcenie dzieci za najlepszą inwestycję rodzinnego kapitału?

Skorośmy ustalili, że Wolf-Tobias-Tadeusz z małżonką pod tym względem nie wyróżniali się wśród rodzin żydowskich, zastanówmy się nad ich mniej typowym wyborem asymilacji do społeczeństwa polskiego, chociaż rosyjskie oferowało pewnie jeszcze więcej mozliwości. I jakie z tego tytułu wynikały - że tak powiem - zobowiązania patriotyczne. Postawy polskich elit w okresie między powstaniami to temat złożony i obszerny, ale tu dość powiedzieć, że postępująca unifikacja Królestwa z Imperium znacznej ich części nie przeszkadzała w "urządzaniu się" się w rzeczywistości, jaka była i wydawała sie niezmienna. Niektórzy krytycy powstania styczniowego widzieli w nim przynajmniej ten jeden, hmm... pozytywny skutek, że powstała pomiędzy Polakami a Rosjanami "krwawa przegroda" powstrzymała ten ruch ku stopniowemu samozruszczeniu. Z pewnością w 1850 roku nikt nie postrzegał tego tak dramatycznie, a już szczególnie, kiedy chodziło o kariery naukowe czy artystyczne, a nie np. wojskowo-urzędnicze.

Teraz uwagi do samej notki, która otworzyła dyskusję:

Wystarczyło zadać wujkowi Google proste pytanie, żeby trafić na książkę Tatiany Zabozłajewej Cari i artisty. Juwielirnyje podarki. Sprowadzać ani szukać tego po bibliotekach nie zamierzam, ale jeśli z samych zbiorów petersburskiego Muzeum Sztuki Teatralnej i Muzycznej, trzech antykwariatów i jakichś kolekcji prywatnych starczyło ilustracji na prawie dwustustronnicową publikację, to blask wręczonych braciom precjozów nie oślepi nas tak, żeby widzieć w geście imperatrycy "moskiewską ingerencję w polską kulturę" poprzez lansowanie marnych żydowskich rzępołów dla wyeliminowania z rynku muzycznego prawdziwych polskich artystów.

Czy "namaszczenie" młodych muzyków przez Aleksandrę Fiodorowną mogło być prawdziwą przyczyną kariery muzycznej Henryka? Proponuje zacząć od pobieżnego zapoznania się z zasięgiem i rozmiarami tej kariery, do czego wystarczy encyklopedia albo, lepiej, to kalendarium. W której to encyklopedii "zamilczany na amen" Karol Lipiński (tu ukłon w stronę Arte) ma oczywiście swoje miejsce, a także akademię muzyczną swego imienia we Wrocłąwiu, ale - znaj proporcją, mocium panie. Na pewno Henryk czegoś mógł się nauczyć od starszego kolegi-wirtuoza, jednak kiedy spotkał go w 1949 roku był już po paryskim konserwatorium, które ukończył z I nagrodą i złotym medalem (w wieku 11 lat!) oraz miał za sobą debiut kompozytorski i niejeden koncert. W Warszawie caryca zasiadła w Pałacu Łazienkowskim, żeby zobaczyć młodego i znanego już w Paryżu geniusza, a nie "namaścić" dywersanta w warszawskim światku muzycznym.

Jeszcze a propos Lipińskiego. Nasz zamilczany patriota rzeczywiście przyjaźnił się, a zarazem rywalizował z Paganinim, a nawet z nim koncertował. M.in. 14 lipca 1829 roku na Zamku Królewskim, podczas uroczystości koronacyjnych cara Mikołaja I. A od roku 1839 do emerytury pełnił funkcję stanowisko koncertmistrza kapeli króla saskiego w Dreźnie. Czyli przynajmniej nie w służbie zaborcy, co poczytajmy mu za zasługę.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kategoria:Polacy_odznaczeni_Orderem_%C5%9Awi%C4%99tego_Stanis%C5%82awa_(Imperium_Rosyjskie)

Już rzeczywiście nie jest. W Polsce. Pominęłam Pana notatkę odpowiadając Panu Ordzie. Tyle, że zawdzieczamy to znowu poskiemu patriocie Panu Wróblowi. Trochę wraca na światowe salony. Nie umniejszając nic Wieniawskim. 

Nie warto brnąć w szczegóły. Kto ciekaw, to sam sobie znajdzie w WiKi.
Z tego co  przeczytałem, to jakby dwa różne ordery. "Zruszczona" wersja pierwotnie polskich odznaczeń  miała zmieniony wygląd, nie wspominając o innych parametrach, w tym o ich randze, rzecz jasna. 

"...tych nagród w stosunku do Polakow było dla okresu międzypowstaniowego  bardzo niewiele i były one bardzo silnie weryfikowane, to już o czymś świadczy". O czymś świadczy z pewnością i mogę w tym miejscu zaproponować własne, ale oparte na literaturze przedmiotu wyjaśnienie. Po pierwsze, pamiętajmy, że urzędnikami (czynownikami) byli wszyscy zatrudnieni na posadach państwowych: nauczyciele, bibliotekarze, lekarze, inzynierowie itp. Wywodzili się w większości z niezamożnych rodzin szlacheckich. W samej administracji Polacy wyznania katolickiego po upadku powstania listopadowego mieli coraz bardziej pod górkę. Od 1837 roku warunkiem zatrudnienia stała sie znajomość rosyjskiego. Dostęp do wyższych stanowisk stawał się czymś pomiedzy trudnym a nieosiągalnym - te zarezerwowane były dla Rosjan. Kontrolowano ich i karano za przewinienia surowiej, a nagradzano nadzwyczaj rzadko, latami tkwili na swoich podrzędnych posadkach. Mimo to aż do roku 1866, czyli do lustracji i masowych zwolnień w celu całkowitego zastąpienia "polskiego elementu" Rosjanami, stanowili większość, a więc chętnych chyba nie brakowało. Formująca się wówczas klasa społeczna nazwana później inteligencją - ludzie wykształceni, lecz bez majątków - nie miała na ziemiach polskich zbyt wielu możliwości utrzymania się z pracy umysłowej. Dla Rosjan natomiast urzędnicza kariera w guberniach zachodnich była mało atrakcyjna, wręcz uważana za rodzaj zsyłki. Dlatego zachęcano ich wszelkimi sposobami i nagradzano za wytrwałość w służbie na wysuniętej rubieży Cesarstwa.

Nie porównujmy jednak złotej tabakiery "za wysługę lat" z prezentem imperatorowej dla utalentowanego skrzypka (przypominam, oklaskiwanego już w Paryżu, co na wschodnioeuropejskiej artystokracji zawsze robiło wrażenie) z okazji koncertu, na którym była osobiście obecna. Ile takich wizyt i koncertów mogła widzieć Warszawa?

Przez analogię (kulawą, oczywiście, jak większość analogii): w PRL rozdano 3,5 miliona Krzyży Zasługi. W wiekszości bardziej za wysługę (lat) niż szczególne zasługi - w dobrym, czy złym sensie tego słowa - ale z zasady dostawało sie te Krzyże po kolei, od brązowego zaczynając, ze Złotym bliżej końca kariery. Tymczasem w 1972 roku udekorowano dwudziestolatka - od razu złotem. Co więcej, Krzyż wieszał mu na piersi nie jakiś powiatowy dygnitarz w imieniu Rady Państwa (jak to zwykle bywało), ale ktoś od tej całej Rady ważniejsza, bo sam two. I Sekretarz. I co w związku z tym myśleć o karierze Wojtka Fortuny? Zaplanowano ją w tajnych gabinetach, czy jak? Szczerze mówiąc, Wieniawski wielokrotnie udowadniał, że grać potrafi, a Fortuna oprócz złotego medalu w Sapporo zdobył tylko bodajże jakiś Puchar Beskidów. Może tamten wyczyn na skoczni Okurayama (z pamięci to piszę, nie z Wiki!) był tylko stworzoną przez służby legendą w celu uwiarygodnienia Wojciecha F.? Znacie kogoś, kto widział to na własne oczy? Bo ja nie. ;)