...- cytat własny

cytat i to jeszcze własny to z epoki czy z szuflady badaczy wieków minionych? Znaczy kto to podaje i jakie namiary, odniesienia źródłowe wrzuca do tych ciekawych danych ? 

All:  co do (optymistycznego) założenia, iż  owych czterech nagrodzonych popów za zdradę narodową w roku 1831 to w przyliżeniu jedynie ok 10 % stanu kleru i służby cerkiewnej (jest wysoce nieprawdopodobne żeby car nie przyznał gratyfikacji "wiernym" cżłonkom słuzby) wywodzi się ono stąd, iż

struktura formalna jak też osobowa obsady stanowisk  w cerwki prawosławnej w KP zaczęla wzrastać dopiero w II połowie lat trzydzistych XIX wieku - stąd założenie jej stabilności w okresie uprzednim.

Było to związane po części z ruchem budowniczmym nawiązujacym do propagandowej polityki carskiej jak i i ze stacjonowaniem w KP znaczej ilości wojska najezdniczego wojska i jego "potrzebami duchowymi". Podczas gdy w roku 1834 ro jest jeszcze 49 osób (kler plus służba cerkiewna) to w roku 1838 to już osób 71 - wzrost w ciągu czterech lat o 22 osoby .

Dokładen dane 

Na terenie Królestwa Polskiego znajdowało się w /.../ w  1838 ogółem 12 cerkwi wyznania grecko-rosyjskiego (prawosławnego). Wśród tychże cerkwi można było wówczas wyliczyć:

a) jeden sobór katedralny,

b) jedną cerkiew filialną, należącą do wspomnianego powyżej soboru,

c) jedną kaplicę domową biskupa prawosławnego, rezydującego w Warszawie,

d) pięć cerkwi parafialnych,

e) trzy cerkwie forteczne,

f) jeden klasztor męski.

            „Obsługiwało” wszystkie te prawosławne budynki sakralne  ogółem 71 kapłanów oraz sług kościelnych. Byli oni rozmieszczeni według następującego schematu:

a) przy kaplicy domowej biskupa prawosławnego Jeromona umieszczono: jednego kapłana świeckiego, jednego diakona i dwu kleryków,

b) przy prawosławnej katedrze warszawskiej umieszczono: dwu oficjałów,  dwóch prałatów, jednego protodiakona, jednego diakona, dwóch subdjakonów, dwóch psalmistów, jednego zakrystiana, jednego proświata, czterech dzwonników, oraz dziewiętnastu śpiewaków (ogólnie: 35 osób),

c) przy cerkwi kaliskiej umieszczono: jednego parocha oraz jednego sługę cerkiewnego,       

d) przy cerkwi piotrkowskiej umieszczono: jednego parocha oraz dwóch sług cerkiewnych,

e) przy cerkwi radomskiej umieszczono: j. w.,

f) przy cerkwi lubelskiej umieszczono: j. w.,

g) przy cerkwi w Drohiczynie umieszczono: j. w.,

h) przy cerkwi soborowej w [Modlinie] Neorgijewsku umieszczono: jednego protoreja, jednego kapłana, jednego diakona oraz jednego sługę cerkiewnego,

i) przy twierdzy w twierdzy zamojskiej umieszczono: jednego kapłana oraz jednego sługę cerkiewnego,             

j) przy Cytadeli Aleksandrowskiej w Warszawie umieszczono: j. w.,

k) w klasztorze „jabłeczyńskim” znajdowali się: jeden ihumen,  jeden joromonah, trzech kapłanów  świeckich i wdowców, jeden jerodiakon, jeden zakonnik oraz dwóch kleryków" -cytat własny

Zagwozdkę mam, ale nie jest to sprawa gardłowa, z namiarami w  zdaniu  z protezą cyfrową '999', w sieci też są bezradni. 

Nie potrafię na odległość znaleść w sieci tego namiaru:

AGAD, Zespól Rady Administracyjnej KP, sygnatura 24 p. 650-651

Konkordacja [dawna sygn. i obecna sygn.] wykazuje w zapisie dawna namiar na  numer 24a i 24b co odpowiada w obecnej sygnaturze 68 i 65 ( w której to numer 24 nie zaistniał).  

Galeria ze skanami zapewne jest ale która to ...? Albo namiar na Mikrofilm: ....?

Dzięki za doprawdy nadmiar dobroci z tym łaskawym podaniem źródła, ale chyba moje zastrzeżenie nie zostalo dokładnie zrozumiane., jeśli w ogóle zostało. Dlatego je powtórzę w nieco innym sformułowaniu: dla ustalenia odsetka kleru prawosławnego KP specjalnie wynagrodzonego przez cara za postawę w okresie powstania listopadowego nie ma NAJMNIEJSZEGO znaczenia ogólna liczba duchowieństwa w roku 1832 (zwłaszcza jeśli uwzględnić kapelanów rosyjskiej armii), 1834, 1838 czy - czemu nie? - 1900. Można to odnieść wyłącznie do danych z okresu bezpośrednio poprzedzającego powstanie i dane te precyzyjnie podaje Rocznik cytowany przez A. Mironowicza: 347 wiernych, pięć parafii i zapewne tyluż księży (i tak aż ponad potrzeby, skoro przypada jeden na 60 dusz) plus jedno miejsce kultu w klaszorze zamieszkałym przez pięciu zakonników, których władze zapewne traktowały jako jeden "podmiot", reprezentowany przez jednego spośród nich. Jeśli nagrody otrzymało czterech z sześciu, których w ogóle mozna bylo nagrodzić, to ci nienagrodzeni byli wyjątkiem, a nie odwrotnie.

O zdradzie narodowej można sensownie mówić w przypadku siedmiu polskich oficerów, którzy w Noc Listopadową przedłożyli lojalność wobec monarchy, albo tych, którzy 15 sierpnia 1831 roku rzeczywiście zasłużyli na gniew warszawskiej ulicy, wyrażający sie m.in. samosądami. Używanie tego określenia w stosunku do prawosławnych duchownych podległych rosyjskiej cerkwi, prawdopodobnie ruskiego pochodzenia, jest anachronizmem i nonsensem. Tym bardziej, że nie wiemy (może się od szanownej Autorki dowiemy?), na czym ich zdrada konkretnie polegała. Bo jeśli na tym, że pozostali przy swoich nielicznych wiernych mimo utrudnień i niechęci polskiego otoczenia - może nawet z przesadą nazwanych w rozporządzeniu "prześladowaniami" - to, proszę wybaczyć, jest to zarzut idiotyczny.

A poza tym, skoro prawosławni duchowni wolą nazywać się po polsku księżmi, a nie popami, co poza pewnymi kontekstami jest uważane za określenie co najmniej lekceważące, jak klecha, katabas czy "watykańczyk" w odniesieniu do księdza katolickiego, to czemu nie wyświadczyć im tej uprzejmości? Myślę, że przynajmniej neutralność, jeśli nie szacunek wobec czyjegoś mniejszościowego wyznania i pochodzenia etnicznego to absolutne minimum, żeby domagać się od niego lojalności wobec narodu rozumianego tak, jak definiuje go większość.

All: Wobec prob rozwodnienia przyczyny gratyfikacji (nagroda za zdradę sprawy polskiej) nadanej czterem duchownym prawosławym po upadku Powstania Listopadowego przytoczę tylko -jeszcze raz -słowa pomocnika  ministra sekretarza stanu d/s KP z pisma przewodniego skierowanego do władz warszawskich, gdzie czarno na białym  wskazano iż została ona uznana "majc wzgląd na doświadczoną wierność" oraz "na prześladowania  na jakie wystawieni zostali przez ciąg rewolucji".

Osoby stale zamieszkałe w KP - inaczej niż we wcześniejszym tomie Rocznika, gdzie liczono także "ekspatów", w rezultacie czego w 1824 roku wykazano 747 osób w tych samych pięciu parafiach. Tez nie jest to jakaś szczególnie większa liczba. Księży parafialnych dało się wymienić na palcach jednej ręki, a co do garnizonowych... W 1830 r. w Królestwie Polskim nie było armii rosyjskiej, tylko armia polska, składająca się z Polaków i pod polskim dowództwem - nie licząc oczywiście najwyższej zwierzchności w osobie Mikołaja, wystepującego w tej roli jako król polski. To właśnie ta armia, z wyjątkiem nielicznych lojalistów, wystąpiła przeciwko zaborcy.

Jeśli zatem chodzi o żołnierzy slużby czynnej wyznania prawosławnego w armii Królestwa, to o ile sie tacy zdarzyli, musieli być jeszcze bardziej nieliczni niż ta kilkusetosobowa społeczność cywilna i być może po prostu ich w nią wliczono. Natomiast prawosławni żołnierze 115-tysięcznej armii rosyjskiej, która weszła w granice Królestwa w lutym 1831 roku mogli dopuścić sie wszelkich mozliwych zbrodni, ale - przebóg! - nie zdrady wobec narodu polskiego. Nie można zdradzić cudzej ojczyzny. Miejmy trochę litości dla słów i pojęć, których używamy.

W uzasadnieniu nagrody jest mowa o "pozbawieniu płacy" a nie o przerwie w aktywności. Może po prostu w warunkach rewolucji normalna pensja nie dochodziła (duchowny cerkwi rosyjskiej był przecież czynownikiem) i tych kilku księży żyło tylko z oszczędności i ofiar miejscowych wiernych, raczej bez szaleństw, skoro tych wiernych było tak mało? Mowa jest nadto o prześladowaniach, które mogą sprowadzać się właśnie do pozbawienia dochodów albo, dodatkowo, jakichś szykan. To jest właśnie pytanie do historyka tamtego okresu: ile naprawdę stracili finansowo, jakie to były szykany i jak mogliby ich uniknąć, nie porzucając swoich parafii?

W następnych latach liczba prawosławnych w Królestwie rosła z powodu instalowania na stałe rosyjskiego personelu urzędniczego i wojskowego, rosyjskiego osadnictwa, likwidacji kościoła unickiego itp. Rzecz jasna, ci nie mogli mieć żadnych dylematów, jesli chodzi o wierność.

" A swoją drogą - to i tak spora sieć parafialna jak na liczbę wiernych:) "

To pewnie kwestia lokalizacji skupisk tych mniejszosci. Gdyby byli z jednej miejscowosci zapewne ilosc parafii byłaby mniejsza.

Ale jesli byli rozrzuceni w kilku lub kilkunastu, to ma to uzasadnienie.

zapewne nie obyło się od wspomagania  po linii "metropolitalnej".

wspieranie prawosławia było retorsją na anytyrosyjskie zbrojne rebelie (powstania) organizowane przez prowokatorów (listopadowe - wolnomularstwo, styczniowe - Ochrana). Zrwywy zbrojne  stały się w ramach retorsji pretekstem do masowego odbierania majątków tym ziemianom, którzy sami albo ich synowie włączali się do walk zbrojnych bądź je wspierali. No iwzmozenia tzw. rusyfikacji. Na ten temat  istnieje nieco  dostępnych publikacji, ale w tych kwestiach dominuje narracja mitotwórcza, ostatnio podniesiona do rangi ideologii państwowej.

to znaczy, konkretnie z iloma?