Ponieważ pojawiły się uwagi co kontekstu i znaczenia wyróżnienia udzielonego konkretnie przez carycę   występującym przed nią w Warszawie w roku 1850 braciom Wieniawskim, pozwolę sobie na krótkie uzupełnienie poprzedniej (równie krótkiej) notki w tym zakresie, powstrzymując się jednak  od analizowania treści źródlowej i  jej komentarza. 

Sprawa zwrócenia przez carycę i jej otoczenie uwagi na Wieniawskich wyglądała dokładnie tak:

O godzinie 9 wieczorem dnia 10/22 października 1850 roku   w Pałacu Łazienkowskim  bracia Henryk i Józef Wieniawscy wystąpili przed carycą Aleksandrą Fiodorówną i „wybranymi osobami”.  

Przez owe „znakomite osoby" należało najpewniej i głównie rozumieć „dostojnych gości, /…/ przybyłych do Warszawy” oraz damy dworu.

Byli zatem tam zapewne:  a) księżę Albert Pruski, (brat carycy  Aleksandry Fiodorowny  - pruskiej księżniczki Charlotty Hohenzollern), b) książę Wilhelm Meklembursko-Szweryński, c)  księżna Aleksandra Meklemburgsko Szweryńska; d) księżna  Ludwika Niderlandzka i  - uwaga: polski akcent - dama honorowa Rozalia z książąt Lubomirskich Rzewuska.

Jak wspomniałem, w poprzedniej notce, dnia 13/25 października 1850 roku (a zatem dopiero po trzech dniach od wydarzenia)  caryca nagrodziła  braci Wieniawskich nagrodami.

Bracia Wieniawscy, a raczej wspierające ich osoby, wykorzystali ten fakt do wyrażenia swojej wdzięczności w znamienny sposób. 

Otóż jak się dowiadujemy z informacji zawartej w dzienniku urzędowym Królestwa, dnia 10/22 listopada 1850 roku (po miesiącu od wyróżnienia), caryca łaskawie przyjęła, „złożony na jej ręce”   skomponowany na fortepian i skrzypce duet na temat rosyjskiego hymnu narodowego autorstwa Henryka i Józefa braci Wieniawskich.

 

 

---

tagi: kariera  kultrya  czasy paskiewiczowskie 

	manama1
	12 czerwca 2021 11:42

7     949    4 zaloguj sie by polubić